Archiwizacja podstawy

Każda instytucja w trakcie swojego istnienia wytwarza różnorodną dokumentację, która utrwalana jest na różnego rodzaju nośnikach danych, m.in na papierze i taśmach. Dokumentacja taka rejestruje sposób działania instytucji i odzwierciedla sposób zarządzanie nią.
Część akt o trwałej wartości historycznej (około 25%) stanowi narodowy zasób archiwalny. Po upływie obowiązujących okresów przechowywania w instytucji materiały te przekazywane są do właściwego archiwum państwowego na wieczyste przechowywanie. Pozostałe akta stanowią dokumentację niearchiwalną, mają jedynie znaczenie praktyczne i po upływie obowiązującego okresu przechowywania przeznaczone są na makulaturę.

Postępowanie z dokumentacją archiwalną ( archiwum dokumentów) nie jest więc dowolne i opiera się na określonych zasadach prawnnych. Najważniejszym aktem prawnym w zakresie polskiego prawa archiwalnego jest ustawa z dnia 14 lipca 1983 roku o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U . Nr 38, poz. 173 z póżn. zm.).

Materiały archiwalne wytworzone w toku działalności instytucji państwowych oraz samorządowych jednostek organizacyjnych tworzą państwowy zasób archiwalny, a instytucji niepaństwowych -niepaństwowy zasób archiwalny. Zasób państwowy i niepaństwowy składa się na narodowy zasób archiwalny. Nadzór nad narodowym zasobem archiwalnym sprawuje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych, a Dyrektor Naczelny - przez dyrektorów centralnych archiwów państwowych oraz dyrektorów państwowych archiwów terenowych.

źródło: www.sciaga.pl